Statement of ICC Prosecutor Karim A. A. Khan KC from Cairo on the situation in the State of Palestine and Israel
Below is a transcript of his oral remarks. For the video, please see here.
I come to Egypt at what everybody knows is a very precarious time in world affairs. It's a moment when conflict once again has brought human suffering to the fore. We see nightmares in the daytime on our television screen. We hear voices that are not actors but are humans, that are children that could be our own, and we are rewinding the horrors of the past.
The stories and the accounts that I have heard in different parts of the world, whether it's in Bucha, in Ukraine, or in Darfur; or in the voices of the Rohingya in Myanmar, or the suffering that we see in Kabul, we see that these human markers of suffering are tragically more the norm than the exception. We see them time and time again in so many places.
And it's in times like this, as I have consistently stated, since I became Prosecutor of the International Criminal Court, that we need the law more than ever. Not the law in abstract terms, not the law as a theory for academicians, lawyers and judges. But we need to see justice in action. People need to see that the law has an impact on their lives. And this law, this justice, must be focused on the most vulnerable. It should be almost tangible. It is something they should be able to cling on to. It is something that they should be able to embrace when they are faced with so much loss, pain and suffering.
When I became Prosecutor in June 2021, I established for the first time a dedicated team to investigate the Palestine situation. And for the last two years, as I have been calling, requesting, pleading for additional resources, I have also been steadily increasing the resources and personnel for the Palestine investigation. I did this to make sure that I could discharge my responsibilities and the Office could discharge its responsibilities as best we can. And in December of last year, in front of all the Assembly of States Parties, I highlighted that one of the key priorities for this year was my prayer, was my hope that I would be able to go to Israel and Palestine. And I did that because the Palestine investigation has always been, and remains, a very important investigation in the ICC. It's one that cannot be forgotten and it is one that is being conducted as effectively as we can. And I can say unequivocally that over the last one year, I have, together with the men and women of my Office, engaged in a very sustained manner with the Palestine investigation, and we've really made every single effort we could to enter Israel and Palestine.
But we have watched with horror the pictures emerging from Israel on the 7th of October. I think any of us that are parents or have children, any of us that have families, any of us that are alive, any of us that have love of God or love of humanity in our heart could not have helped feel their hearts chill on hearing the various accounts that came from so many innocent civilians in Israel whose lives were torn apart on that fateful day. And we simply cannot live in a world, we cannot leave a world for our children where burnings and executions and rapes and killings can take place as if they are normal, as if they are to be tolerated, as if they can happen without consequence. Children and men and women and the elderly can't be ripped from their homes and taken as hostages, whatever the reasons. And when these types of acts take place, they cannot go uninvestigated and they cannot go unpunished. Because these types of crimes that we've all been watching, that we saw on the 7th of October, are serious violations, if proven, of international humanitarian law.
And one can't watch videos of innocent Israelis being hunted down on a Saturday morning at a party and not pause to think for a moment at the hatred and the cruelty that underpinned those attacks. These acts that we saw on the 7th of October are not acts that accord with our humanity. They are acts that are repugnant to any person that believes in God. They're the most un-Islamic acts and cannot be committed in the name of a religion whose very name is peace.
As I stated five days after the attacks that took place on the 7th of October, we have jurisdiction over crimes committed by the nationals of state parties. And therefore that jurisdiction continues over any Rome Statute crimes committed by Palestinian nationals or the nationals of any state parties on Israeli territory, if that is proven. And whilst Israel is not a member of the ICC, I stand ready to work with state parties and non-state parties alike in pursuit of accountability. My primary and indeed my only objective must be to achieve justice for the victims and to uphold my own solemn declaration under the Rome Statute as an independent prosecutor, impartially looking at the evidence and vindicating the rights of victims whether they are in Israel or Palestine.
Since the 7th of October, I really intensified my efforts to get in and access the locations where crimes were committed in Israel, to meet the families of those that are grieving, those that are living with fear, as if time has stood still at an acutely painful moment, waiting for their loved ones, worried, where are those hostages that were taken and praying for their return? And I've similarly made every effort to enter Gaza, but it has not been possible. In Gaza, I wanted to meet those who are suffering such tremendous pain, to hear their experiences firsthand, and very importantly, to promise to them, to give a commitment to them, that their birthright is justice. They own justice and they deserve justice as much as any other of God's creation deserves justice.
This is what we talk about. This is what is meant when we say that Lady Justice is blind. Certain conduct is prohibited and certain rights must be protected. And whilst I wasn't able to enter Gaza on this trip, I stood almost on the door of Gaza when I went to the Rafah Crossing this morning. And there's no denying that any right-minded person would agree that beyond that crossing, - and I had those pictures we see on the television around the world in my mind - beyond that crossing are innocent Palestinians, innocent children, boys and girls who should be at school, who should be playing in parks or playing football or playing with their friends, learning and studying and hoping to build a better future, hoping to cure the mistakes of this generation of leaders and our own shortcomings. And instead, they're enduring unimaginable suffering. And the pictures we see can only be described as horrific and heartbreaking. Palestinians who want no part of this conflict are caught up in hostilities. And too many are dying and too many are being injured. And it's alarming to see the bodies of young children that could be our own children being dragged, baked in dust, still and silent, -as lifeless bodies - or injured and bleeding - being rushed to medical facilities that may not have the means to fix them and give them a chance to breathe the air and see the sun of tomorrow.
The fact that innocent civilians are trapped under the weight of a war they cannot escape and which is not their fault is not tenable. We need to step back and agree it's not acceptable that they're caught up in a war not of their making and they're deprived of an opportunity to live and have the experiences that we have had and the experiences of building a better world. And as a society, we simply cannot accept, I believe, that the brutal nature of war is some fait accompli. We can't willfully turn our faces away from that suffering because it's hard to watch, because it makes uncomfortable viewing. We can't turn our faces away from the suffering of innocents in particular. And we cannot and must not lose sight of the fact that there are laws that govern the conduct of hostilities.
There's no blank cheque. It's not a case that one can do whatever one wants to pursue a particular objective. The laws that we have, the Rome Statute that I operate under, requires that innocent lives are particularly protected. And what is most important is that the application of the law is not theoretical. People have heard promises for a long time. There have been enough words to fill libraries. In my view, the protections afforded by the law apply equally regardless of one's race and one's religion, one's nationality, one's gender.
There are no children of a lesser God. There are no children of a lesser God. When the Holy Quran states that to kill one innocent is as if one is killing all of humanity, it doesn't mention Muslim or non-Muslim. Rather, it says to kill one innocent is to kill all humanity, to save one innocent - not an innocent of this religion or that religion, an innocent of this nationality or that nationality — but to save one innocent, is to save all humanity. And you all know the Holy Quran and you know that verse specifically recalls that this was the message given to Prophet Moses, peace be upon him. So it's a common ground in the teachings of the Jewish faith and the Muslim faith. But, unfortunately, we too often pay lip service to these fundamental precepts that actually echo in the law that has been created these millennia later.
In this regard, I have to say that Israel has clear obligations in relation to its war with Hamas: not just moral obligations, but legal obligations that it has to comply with the laws of armed conflict. It's there in the Rome Statute. It's there in black and white. It's there in the Geneva Conventions. It's there in black and white.
Israel has a professional and well-trained military. They have, I know, military advocate generals and a system that is intended to ensure their compliance with international humanitarian law. They have lawyers advising on targeting decisions, and they will be under no misapprehension as to their obligations, or that they must be able to account for their actions. They will need to demonstrate that any attack, any attack that impacts innocent civilians or protected objects, must be conducted in accordance with the laws and customs of war, in accordance with the laws of armed conflict.
They need to demonstrate the proper application of the principles of distinction, precaution and of proportionality. And I want to be quite clear so there's no misunderstanding: In relation to every dwelling house, in relation to any school, any hospital, any church, any mosque – those places are protected, unless the protective status has been lost. And I want to be equally clear that the burden of proving that the protective status is lost rests with those who fire the gun, the missile, or the rocket in question.
My Office certainly will scrutinise all information we receive in this regard to ensure that the law is not some kind of optional extra that one can take and leave. It is there to bind us together and to keep us away from the gates of hell and further misery. And this principle equally applies to Hamas in relation to firing rockets into Israel, either targeting civilians or knowing they don't have the sophistication to avoid civilian casualties. As I stated just a few days after the events of the 7th of October, my Office has an ongoing investigation with jurisdiction over Palestine that goes back to 2014 and any crimes committed on the territory of Palestine by any party. And this includes jurisdiction over current events in Gaza and also current events in the West Bank. I'm also extremely concerned with the spike, the increase, in the number of reported incidents of attacks by Israeli settlers against Palestinian civilians in the West Bank. We will investigate these attacks and all further attacks must cease immediately.
My message at this time is a consistent one that I have given in numerous parts of the world. It flows from the common yardstick of legality that we have to enforce, and it flows from the principle that justice is every child's birthright, every civilian's entitlement. The message is that any person with their finger on the trigger of a gun or controls a missile, has certain responsibilities. My Office will look closely to see whether those responsibilities are being adhered to or not.
And in relation to states, I call upon state parties to the ICC and non-state parties to help collectively vindicate the Geneva Conventions, to help collectively vindicate principles of customary international law and also principles of the Rome Statute, to share evidence regarding any allegations or any crimes so that we can properly investigate them and prosecute them as appropriate.
I've previously circulated on our platforms, on the ICC website, on Twitter, on other medium, in Arabic, in Hebrew and in English, a secure portal that individuals, your viewers, citizens around the world can send information to, that may be relevant or probative to the investigation in Palestine or Israel. Crimes allegedly committed in both places have to be looked into.
I additionally call upon civil society organisations around the world to work with us, professionally and objectively. I make a particular plea to NGOs to send us any and all evidence that underpins their reports or their communiques or their notices that they issue. NGO reports by themselves are, of course, not evidence and I cannot and will not act pursuant to my oath of office without reliable evidence that we can validate that can stand up in a court of law.
I also want to be clear that my Office is in the business of conducting credible, relevant, professional, and independent criminal investigations. And so I don't, I haven't, and I won't be giving a running commentary on social media, or anywhere else for that matter, regarding the state of investigations in this or any other situation. But the absence of commentary does not mean the absence of investigations.
Hostage taking represents a grave breach to the Geneva Conventions. It represents a specific offence under the Rome Statute. And I call for the immediate release of all hostages taken from Israel and for their safe return to their families.
We've heard a lot from the Secretary General of the United Nations, from the head of the Office for the Coordination of Humanitarian Affairs, Martin Griffiths, and from the World Health Organization regarding the dire humanitarian situation in Gaza. Impeding relief supplies as provided by the Geneva Conventions may constitute a crime within the Court's jurisdiction. I want to underline clearly to Israel that there must be discernible efforts, without further delay, to make sure civilians receive basic food, medicine, anaesthetics, morphine. We hear reports of operations taking place without these basic medicines, as if we're in the Middle Ages. Civilians must receive basic food and water and the desperately needed medical supplies.
This morning, I saw trucks full of goods, full of humanitarian assistance stuck where nobody needs them, stuck in Egypt, stuck on Rafah and away from the hungry mouths or the bleeding wounds. These supplies must get to the civilians of Gaza without delay. And in the same way, I underline to Hamas and anybody who has control in Gaza, that when Inshallah, such aid reaches Gaza, it's imperative that the assistance gets to the civilian population, and is not misused or diverted away from them.
I think our shared humanity, our faith, our traditions, require us to remember and express condolences for the loss of so many. In Israel, those that have been buried, for those that are waiting for their loved ones to be returned and that same heart, those same filial relationships and those same bonds of blood, of family, of friendship apply in Gaza to those Palestinians suffering so profoundly - for the many that are being buried and for the so many futures that have already been cut short in this ugly conflict.
It is really tragic, as we express our condolences, to have to ask what on earth is happening to this Holy Land of Israel and Palestine, whose very ground sheds tears at the blood of so many innocents that is being spilt?
I'll end my remarks where I started, really, which must be to recall the gravity of this moment, the gravity of this situation. We should never think things cannot get worse. What we are seeing around the world today are these epicentres of violence, whether it's in Ukraine or in the Sahel, whether it's in what's happening in Darfur, the plight of the Rohingya, what's happening in Afghanistan. I think it really is a moment where we must cling to the law. It's our duty to do so. It's an imperative if we love our own children. We have to act because it is such a perilous moment.
I fear that if we fail collectively to hear the call of our humanity, if we fail to listen to the reproaching soul of our hearts, to be better than we are, to be more just than we've been, to fight for things not based upon people's religion or tribe or nationality, their wealth or their poverty, but simply because we want to live in a world where there is equality so that we do not fall completely into the abyss. We want to live in a world where there is justice. We have to do better than we are doing right now. There are so many that are crying, and there are so many that are in pain. Collectively, the law and the quest for justice is essential to move out of the misery that we see all around us.
Thank you so much for your time and for coming. Thank you so much.
For more on the Office of the Prosecutor’s investigation into the situation in Palestine, please see here.
To submit potential evidence to the Office, please visit OTP Link.
زار المدعي العام للمحكمة الجنائية الدولية كريم أ. أ. خان (مستشار الملك) معبر رفح الحدودي بين مصر وقطاع غزة في 29 تشرين الأول/أكتوبر 2023. وبعد الزيارة، تحدث المدعي العام من القاهرة عن الحالة الراهنة في فلسطين وإسرائيل.
وفيما يلي نص تصريحه الشفهي. للحصول على الفيديو، يُرجى الضغط: هنا
لقد أتيت إلى مصر في وقت يعلم الجميع أنه محفوف للغاية بالمخاطر على صعيد الشؤون العالمية. إنها لحظة أعاد فيها الصراع المعاناة الإنسانية إلى الواجهة مرة أخرى. نرى الكوابيس خلال النهار على شاشة التلفاز. ونسمع أصواتا ليست لممثلين، بل أصوات بشر، أصوات أطفال يمكن أن يكونوا أطفالنا، ونحن نستعيد أهوال الماضي.
من خلال القصص والروايات التي سمعتُها في أنحاء مختلفة من العالم، سواء في بوتشا في أوكرانيا أو في دارفور أو في أصوات الروهينجا في ميانمار أو في المعاناة التي نراها في كابول، نرى أن علامات المعاناة الإنسانية هذه تصبح بشكل مأساوي هي القاعدة أكثر من كونها الاستثناء. ونراها تتكرر في أماكن كثيرة.
وفي مثل هذه اللحظات، كما أقول دائما منذ أن أصبحت مدعيا عاما للمحكمة الجنائية الدولية، نحتاج إلى القانون أكثر من أي وقت مضى. ليس القانون بعبارات مجردة أو كنظرية للأكاديميين والمحامين والقضاة. ولكن، علينا أن نرى العدالة تتحقق على أرض الواقع. يحتاج الناس إلى أن يروا أن القانون له تأثير على حياتهم. ويجب على القانون والعدالة التركيز على الفئات الأكثر ضعفا. وينبغي أن تكون العدالة ملموسة تقريبا. وهذا شيء يجب أن يكونوا قادرين على التمسك به واحتضانه عندما يواجهون الكثير من الخسارة والألم والمعاناة.
عندما أصبحت مدعيا عاما في حزيران/يونيه 2021، قمت لأول مرة بتشكيل فريق متخصص للتحقيق في الحالة في فلسطين. وعلى مدى العامين الماضيين، بينما كنت أتصل وأطلب وأتوسل للحصول على موارد إضافية، قمت أيضا بزيادة الموارد والموظفين بشكل مطرد للتحقيق في فلسطين. لقد فعلت ذلك للتأكد من قدرتي على الاضطلاع بمسؤولياتي وتمكين المكتب من الاضطلاع بمسؤولياته بأفضل ما في وسعه. وفي كانون الأول/ديسمبر من العام الماضي، أمام جمعية الدول الأطراف بأكملها، سلطت الضوء على أن إحدى الأولويات الرئيسية لهذا العام كانت صلاتي وأملي أن أتمكن من الذهاب إلى إسرائيل وفلسطين. وقد فعلت ذلك لأن التحقيق في فلسطين كان ولا يزال تحقيقا مهما للغاية بالنسبة للمحكمة الجنائية الدولية. إنه أمر لا يمكن نسيانه ويتم إجراؤه بأقصى قدر ممكن من الفعالية. وأستطيع أن أقول بشكل لا لبس فيه أنه خلال العام الماضي، كنت منخرطا للغاية، مع رجال ونساء مكتبي، في التحقيق في فلسطين، وقد بذلنا بالفعل كل جهد ممكن لدخول إسرائيل وفلسطين.
ولكننا شاهدنا برعب الصور التي وصلت إلينا من إسرائيل يوم 7 تشرين الأول/ أكتوبر. وأعتقد أن كل واحد منا والد أو لديه أطفال أو عائلة، أي واحد منا على قيد الحياة يحب الله أو يحب الإنسانية في حياته، سيشعر بأن قلبه أصبح باردا. استمع إلى القصص المختلفة للعديد من المدنيين الأبرياء في إسرائيل الذين تمزقت حياتهم في ذلك اليوم المشؤوم. ونحن ببساطة لا نستطيع أن نعيش في عالم، ولا يمكننا أن نترك لأطفالنا عالما، يمكن أن تحدث فيه عمليات الحرق والإعدام والاغتصاب والقتل كما لو كانت طبيعية، كما لو كان ينبغي التسامح معها، كما لو أنها يمكن أن تحدث دون عواقب. ولا يجوز أخذ الأطفال والرجال والنساء والشيوخ من منازلهم وأخذهم رهائن مهما كان السبب. وعندما تحدث مثل هذه الأفعال، فلا يمكن أن تمر دون تحقيق ولا يمكن أن تمر دون عقاب. لأن هذه الأنواع من الجرائم التي شاهدناها جميعا، والتي رأيناها في 7 تشرين الأول/أكتوبر، تُشكل، إذا ثبتت، انتهاكات خطيرة للقانون الإنساني الدولي.
ولا يستطيع المرء أن يشاهد مقاطع فيديو لإسرائيليين أبرياء يتم مطاردتهم صباح يوم سبت في إحدى الحفلات دون أن يتوقف للحظة للتفكير في الكراهية والقسوة التي ارتكزت عليها تلك الهجمات. إن هذه الأفعال التي رأيناها يوم 7 تشرين الأول/أكتوبر لا تتناسب مع إنسانيتنا. إنها أفعال يكرهها كل من يؤمن بالله. إنها أكثر الأفعال منافاة للإسلام ولا يمكن ارتكابها باسم دين اسمه السلام.
وكما ذكرت بعد خمسة أيام من الهجمات التي وقعت في السابع من تشرين الأول/أكتوبر، فإن لدينا اختصاص قضائي على الجرائم التي يرتكبها مواطنو الدول الأطراف. وبالتالي، يستمر هذا الاختصاص القضائي على أي جرائم بموجب نظام روما الأساسي يرتكبها مواطنون فلسطينيون أو مواطنون من أي من الدول الأطراف على الأراضي الإسرائيلية، إذا ثبت ذلك. وبينما إسرائيل ليست عضوا في المحكمة الجنائية الدولية، فإنني على استعداد للعمل مع الدول الأطراف وغيرها من الدول على حد سواء سعيا لتحقيق المساءلة. إن هدفي الأساسي، بل والوحيد، يجب أن يكون تحقيق العدالة للمجني عليهم ودعم إعلاني الرسمي بموجب نظام روما الأساسي كمدعي عام مستقل، ينظر بشكل محايد إلى الأدلة ويدافع عن حقوق المجني عليهم سواء كانوا في إسرائيل أو في فلسطين.
منذ السابع من تشرين الأول/أكتوبر، كثفت جهودي للدخول والوصول إلى المواقع التي ارتُكبت فيها الجرائم في إسرائيل للقاء العائلات المكلومة، أولئك الذين يعيشون في خوف، كما لو أن الزمن توقف بهم عند لحظة مؤلمة للغاية، ينتظرون أحبائهم، قلقين، أين هؤلاء الرهائن الذين أُخذوا ويصلون من أجل عودتهم؟ وبالمثل، بذلت قصارى جهدي للدخول إلى غزة، لكن ذلك لم يكن ممكنا. في غزة، أردت أن ألتقي بأولئك الذين يعانون من هذا الألم الهائل، وأن أستمع إلى تجاربهم مباشرة، والأهم من ذلك، أن أعدهم وأقدم لهم التزاما بأن حقهم الطبيعي هو العدالة. العدالة لهم، وهم يستحقونها كما يستحق أي مخلوق آخر من مخلوقات الله العدالة.
هذا هو ما نتحدث عنه ونعنيه عندما نقول إن سيدة العدالة عمياء. هناك سلوكيات محظورة ويجب حماية حقوق معينة. وعلى الرغم من أنني لم أتمكن من دخول غزة في هذه الرحلة، إلا أنني كنت تقريبا على بوابة غزة عندما ذهبت إلى معبر رفح هذا الصباح. ولا يمكن لعاقل إنكار أن وراء هذا المعبر - وكانت تدور في ذهني هذه الصور التي نراها على شاشات التلفاز في جميع أنحاء العالم - وراء هذا المعبر يوجد فلسطينيون أبرياء وأطفال وصبيان وفتيات أبرياء يجب أن يكونوا في المدارس أو أن يلعبوا في الحدائق أو يلعبوا كرة القدم أو يلعبوا مع أصدقائهم، يتعلمون ويدرسون ويأملون في بناء مستقبل أفضل، على أمل معالجة أخطاء هذا الجيل من القادة وأخطائنا نحن أيضا. وبدلا من ذلك، فإنهم يتحملون معاناة لا يمكن تصورها. والصور التي نراها لا يمكن وصفها إلا بأنها مروعة ومفجعة. الفلسطينيون الذين لا يريدون المشاركة في هذا الصراع يجدون أنفسهم عالقين في الأعمال العدائية. ويموت ويتأذى الكثير من الناس. ومن المثير للقلق أن نرى أجساد الأطفال الصغار، الذين يمكن أن يكونوا أطفالنا، يتم جرها، وتفحمها في الغبار، صامتة بلا حراك، - مثل الجثث التي لا حياة فيها - أو مصابة وتنزف- يهرع بها إلى المرافق الطبية التي قد لا تملك الوسائل اللازمة لإسعافهم وعلاجهم ومنحهم فرصة لاستنشاق الهواء ورؤية شمس الغد.
إن حقيقة أن المدنيين الأبرياء محاصرون تحت وطأة حرب لا يمكنهم الهروب منها ولا يتحملون المسؤولية عنها هي حقيقة لا تحتمل. وعلينا أن نتراجع ونتفق على أنه من غير المقبول أن يتورطوا في حرب لم يتسببوا فيها وأن يُحرموا من فرصة العيش وخوض التجارب التي خضناها وبناء عالم أفضل. وأعتقد، كمجتمع، أننا ببساطة لن نقبل بالطبيعة الوحشية للحرب كأمر واقع. لا يمكننا أن ندير وجهنا عنوة عن هذه المعاناة لأنه من الصعب مشاهدتها، لأنها تجعل المشاهدة غير مريحة. ولا يمكننا أن نغض الطرف عن معاناة الأبرياء على وجه الخصوص. ولا يمكننا ولا يجب أن نغفل حقيقة أن هناك قوانين تحكم سير الأعمال العدائية.
لا يوجد صك على بياض. لا يمكننا أن نفعل ما نريد لتحقيق هدف معين. إن القوانين التي لدينا، أي نظام روما الأساسي الذي أعمل بموجبه، تتطلب حماية أرواح الأبرياء بشكل خاص. والأهم من ذلك أن تطبيق القانون ليس مسألة نظرية. لقد سمع الناس الوعود لفترة طويلة. كان هناك ما يكفي من الكلمات لملء المكتبات. في رأيي، فإن الحماية التي يوفرها القانون تنطبق بالتساوي بغض النظر عن عرق الشخص أو دينه أو جنسيته أو جنسه.
لا يوجد أبناء لإله أقل منزلة. لا يوجد أبناء لإله أقل منزلة. عندما يذكر القرآن الكريم أن قتل نفس بريئة هو قتل للإنسانية جمعاء، فإنه لم يذكر مسلما أو غير مسلم. بل يقول إن قتل بريء يعني قتل البشرية جمعاء، وإنقاذ شخص بريء - ليس بريئا من هذا الدين أو ذاك، أو بريئا من هذه الجنسية أو تلك - ولكن إنقاذ بريء هو إنقاذ البشرية جمعاء. وكلكم تعرفون القرآن الكريم وتعلمون أن هذه الآية تذكر على وجه التحديد أن هذه هي الرسالة التي أُنزلت على النبي موسى عليه السلام. وهذه إذن نقطة مشتركة بين تعاليم العقيدة اليهودية والعقيدة الإسلامية. ولكن، من المؤسف أننا كثيرا ما نتظاهر بدعم هذه المبادئ الأساسية التي يتردد صداها في القانون الذي تم إنشاؤه بعد آلاف السنين.
وفي هذا الصدد، لا بد لي من القول إن إسرائيل عليها التزامات واضحة فيما يتعلق بحربها مع حماس: ليس فقط التزامات أخلاقية، بل التزامات قانونية حيث يتعين عليها الامتثال لقوانين النزاع المسلح المنصوص عليها تنصيصا صريحا في نظام روما الأساسي. إنها منصوص عليها أيضا تنصيصا صريحا في اتفاقيات جنيف.
تمتلك إسرائيل جيشا محترفا ومدربا جيدا. أعرف أن لديهم جنرالات ومحامين عسكريين ونظاما يهدف إلى ضمان امتثالهم للقانون الإنساني الدولي. ولديهم محامون يقدمون المشورة بشأن قرارات الاستهداف، ولن يتعرضوا لأي سوء فهم فيما يتعلق بالتزاماتهم، أو واجبهم في تبرير أفعالهم. وسيتعين عليهم إثبات أن أي هجوم، أو أي هجوم يؤثر على المدنيين الأبرياء أو الأهداف المحمية، يجب أن يتم وفقا لقوانين النزاع المسلح.
ويتعين عليهم إثبات التطبيق السليم لمبادئ التمييز والتحوط والتناسب. وأُريد أن أكون واضحا تماما حتى لا يكون هناك سوء فهم. فيما يتعلق بأي مسكن، فيما يتعلق بأي مدرسة، أي مستشفى، أي كنيسة، أي مسجد – هذه الأماكن محمية إلا إذا فقدت حالة الحماية. وأُريد أن أُوضح بنفس القدر أن عبء إثبات فقدان صفة الحماية يقع على عاتق أولئك الذين يطلقون نيران البنادق أو الصواريخ التي هي موضع النظر.
ومن المؤكد أن مكتبي سيقوم بمراجعة أي معلومات نتلقاها في هذا الصدد للتأكد من أن القانون لا يُشكل نوعا من الإضافات الاختيارية التي يمكن أخذها وتركها. إنه هنا ليوحدنا ويبعدنا عن أبواب الجحيم والمزيد من البؤس. وينطبق هذا المبدأ أيضا على حماس عندما يتعلق الأمر بإطلاق الصواريخ على إسرائيل، إما لاستهداف المدنيين أو مع علمها أنها لا تملك الوسائل اللازمة لتجنب وقوع إصابات في صفوف المدنيين. وكما ذكرت بعد أيام قليلة من أحداث 7 تشرين الأول/أكتوبر، فإن مكتبي يجري تحقيقا مستمرا في فلسطين منذ عام 2014 وفي جميع الجرائم المرتكبة على الأراضي الفلسطينية من قِبل أي طرف. ويشمل ذلك الاختصاص القضائي فيما يتعلق بالأحداث الجارية في غزة وكذلك الأحداث الجارية في الضفة الغربية. كما أشعر بقلق بالغ إزاء الزيادة الحادة في عدد الهجمات التي يتم التبليغ عنها ويشنها المستوطنون الإسرائيليون ضد المدنيين الفلسطينيين في الضفة الغربية. سنُحقق في هذه الهجمات ويجب أن تتوقف جميع الهجمات الأخرى على الفور.
رسالتي الحالية هي رسالة متسقة قدمتها في أجزاء كثيرة من العالم. وهذا ينبع من المعيار المشترك للشرعية الذي يجب أن نحترمه، ومن مبدأ أن العدالة حق طبيعي لكل طفل، وحق لكل مدني. والرسالة هي أن أي شخص يضع إصبعه على زناد سلاح أو يتحكم في صاروخ، تقع عليه مسؤوليات معينة. وسيقوم مكتبي بالبحث عن كثب لمعرفة ما إذا كان يتم الالتزام بهذه المسؤوليات أم لا.
وفيما يتعلق بالدول، فإنني أدعو الدول الأطراف وغير الأطراف في المحكمة الجنائية الدولية إلى المساهمة بشكل جماعي في الدفاع عن اتفاقيات جنيف، والمساهمة بشكل جماعي في الدفاع عن مبادئ القانون الدولي العُرفي وكذلك مبادئ نظام روما الأساسي، وتبادل الأدلة بشأن أي ادعاءات أو أي جريمة حتى نتمكن من التحقيق فيها بشكل صحيح ومقاضاتها حسب الاقتضاء.
لقد أعلنت سابقا على منصاتنا، وعلى موقع المحكمة الجنائية الدولية، وعلى تويتر، وعلى وسائل الإعلام الأخرى، باللغات العربية والعبرية والإنكليزية، عن بوابة آمنة يمكن للأفراد والمشاهدين والمواطنين في جميع أنحاء العالم إرسال المعلومات عبرها، والتي قد تكون ذات صلة أو إثباتية للتحقيق في فلسطين أو إسرائيل. ويجب التحقيق في الجرائم المزعوم ارتكابها في هذين الجانبين.
كما أدعو منظمات المجتمع المدني في جميع أنحاء العالم إلى العمل معنا بطريقة مهنية وموضوعية. وأدعو بشكل خاص المنظمات غير الحكومية أن ترسل لنا كافة الأدلة التي تدعم تقاريرها أو بياناتها الصحفية أو الآراء التي تنشرها. إن تقارير المنظمات غير الحكومية في حد ذاتها ليست بالطبع دليلا، ولا أستطيع ولن أتصرف بموجب القسم الذي أؤديه في منصبي دون أدلة موثوقة يمكننا التحقق من صحتها ويمكن أن تصمد أمام المحكمة.
وأود أيضا أن أؤكد على أن مهمة مكتبي هي إجراء تحقيقات جنائية موثوقة وذات صلة ومهنية ومستقلة. ولهذا السبب لم ولا ولن أدلي بأي تعليق على وسائل التواصل الاجتماعي، أو في أي مكان آخر، بشأن وضع التحقيقات في هذه الحالة أو أي حالة أخرى. ولكن، غياب التعليقات لا يعني غياب التحقيقات.
ويُشكل احتجاز الرهائن انتهاكا خطيرا لاتفاقيات جنيف. وهذا جريمة محددة بموجب نظام روما الأساسي. وأدعو إلى الإفراج الفوري عن جميع الرهائن المختطفين من إسرائيل وإعادتهم سالمين إلى عائلاتهم.
لقد سمعنا الكثير من الأمين العام للأمم المتحدة، ومن رئيس مكتب تنسيق الشؤون الإنسانية مارتن غريفيث، ومن منظمة الصحة العالمية بشأن الوضع الإنساني المتردي في غزة. إن إعاقة إمدادات الإغاثة على النحو المنصوص عليه في اتفاقيات جنيف قد تُشكل جريمة تدخل في نطاق اختصاص المحكمة. أريد أن أؤكد بوضوح لإسرائيل أنه يجب أن تكون هناك جهود ملموسة، دون مزيد من التأخير، للتأكد من حصول المدنيين على المواد الغذائية الأساسية والأدوية ومواد التخدير والمورفين. ونسمع تقارير عن عمليات جراحية تتم بدون هذه الأدوية الأساسية، وكأننا في العصور الوسطى. ويجب أن يحصل المدنيون على الغذاء والماء الأساسيين والإمدادات الطبية التي هم في أمس الحاجة إليها.
لقد رأيت هذا الصباح شاحنات مليئة بالبضائع والمساعدات الإنسانية عالقة حيث لا يحتاج إليها أحد، عالقة في مصر، عالقة في رفح وبعيدة عن الأفواه الجائعة أو الجروح النازفة. ويجب أن تصل هذه الإمدادات إلى المدنيين في غزة دون تأخير. وبنفس الطريقة، أؤكد لحماس وأي شخص يسيطر على غزة، أنه عندما تصل هذه المساعدات، إن شاء الله، إلى غزة، فمن الضروري أن تصل إلى السكان المدنيين، ولا يتم إساءة استخدامها أو تحويلها بعيدا عنهم.
أعتقد أن إنسانيتنا المشتركة وإيماننا وتقاليدنا تُجبرنا على أن نتذكر ونعرب عن تعازينا لفقدان الكثيرين. في إسرائيل، أولئك الذين دُفنوا، أولئك الذين ينتظرون عودة أحبائهم وهذا القلب نفسه، ونفس علاقات الأبناء ونفس روابط الدم والعائلة والصداقة تنطبق في غزة على هؤلاء الفلسطينيين الذين يعانون بشدة وبعمق - الكثيرين الذين يتم دفنهم والكثيرين الذين قضي على مستقبلهم مبكرا في هذا الصراع اللعين.
ومن المأساوي حقا، ونحن نعرب عن تعازينا، أن نسأل أنفسنا ما الذي يحدث لهذه الأرض المقدسة لإسرائيل وفلسطين، التي يذرف ترابها الدموع بسبب إراقة دماء العديد من الأبرياء؟
وسأنهي كلامي حيث بدأت، في الواقع، أي التذكير بخطورة هذه اللحظة، وخطورة هذا الوضع. لا ينبغي لنا أبدا أن نعتقد أن الأمور لا يمكن أن تسوء أكثر. ما نراه اليوم في جميع أنحاء العالم هو بؤر العنف هذه، سواء في أوكرانيا أو في منطقة الساحل، سواء في ما يحدث في دارفور، أو في محنة الروهينجا أو في ما يحدث في أفغانستان. أعتقد أن هذا هو الوقت الذي نحتاج فيه حقا إلى التمسك بالقانون. ومن واجبنا أن نفعل ذلك. وهذا أمر حتمي إذا كنا نحب أطفالنا. علينا أن نتحرك لأنها لحظة محفوفة بالمخاطر.
أخشى أنه إذا فشلنا بشكل جماعي في سماع نداء إنسانيتنا، إذا فشلنا في الاستماع إلى عتاب قلوبنا، أن نكون أفضل مما نحن عليه، أن نكون أكثر عدلا مما كنا عليه، أن نُكافح من أجل الأشياء ليس على أساس دين الناس أو قبيلتهم أو جنسيتهم، أو ثرواتهم أو فقرهم، ولكن ببساطة لأننا نريد أن نعيش في عالم يسود فيه السلام والمساواة حتى لا نقع تماما في الهاوية. نريد أن نعيش في عالم تسود فيه العدالة. وعلينا أن نفعل ما هو أفضل مما نفعله الآن. هناك الكثير من البكاء والكثير من المعاناة. بشكل جماعي، يُعد القانون والسعي لتحقيق العدالة ضروريين للخروج من البؤس الذي نراه في كل مكان حولنا.
شكرا جزيلا على وقتكم وعلى حضوركم. شكرا جزيلا.
لمعرفة المزيد عن تحقيق مكتب المدعي العام في الحالة في فلسطين، يرجى الضغط هنا.
لتقديم الأدلة المحتملة إلى مكتب المدعي العام، يُرجى زيارة رابط المكتب OTP Link.
התובע של בית הדין הפלילי הבינלאומי, כרים א.א. ח'אן, ביקר במעבר הגבול רפיח שבין מצרים לרצועת עזה ב-29 באוקטובר 2023. לאחר הביקור, התובע נאם בקהיר על המצב הנוכחי בפלסטין ובישראל.
להלן תמליל דבריו. לצפייה בסרטון לחצו כאן
אני מגיע למצרים בתקופה שכידוע לכול שורר בה מצב מאוד מסוכן. זהו רגע שבו מלחמות שוב מעלות את הסבל האנושי לקדמת הבמה. אנחנו צופים בשעות היום על מסכי הטלוויזיה שלנו במה שנראה כסיוט. אנחנו שומעים קולות שהם לא שחקנים אלא בני אדם, שהם ילדים שיכולים להיות שלנו, ואנחנו חיים מחדש את זוועות העבר.
הסיפורים והדיווחים ששמעתי במקומות שונים בעולם, בין אם זה בבוצ'ה, אוקראינה או בדרפור; או בקולותיהם של בני הרוהינגה במיאנמר, או בסבל שאנו רואים בקאבול, אנו רואים שסמני הסבל האנושיים האלה הם, באופן טרגי, יותר הנורמה מאשר היוצא מן הכלל. אנחנו רואים אותם שוב ושוב בכל כך הרבה מקומות.
אכן, בתקופות כאלה, כפי שציינתי בעקביות מאז מוניתי לתובע של בית הדין הפלילי הבינלאומי, אנו זקוקים לחוק יותר מתמיד. לא החוק במובן המופשט, לא החוק כתיאוריה לאקדמאים, לעורכי דין ולשופטים. אנחנו צריכים לראות את הצדק בפעולה. אנשים צריכים לראות שלחוק יש השפעה על חייהם. והחוק הזה, הצדק הזה, צריך להתמקד בפגיעים ביותר. זה צריך להיות כמעט מוחשי. זה משהו שהם צריכים להיות מסוגלים להיאחז בו. זה משהו שהם צריכים להיות מסוגלים לאמץ כאשר הם מתמודדים עם כל כך הרבה אובדן, כאב וסבל.
כשמוניתי לתובע ביוני 2021, הקמתי לראשונה צוות ייעודי לחקירת המצב בפלסטין. ובשנתיים האחרונות, בעוד אני קורא, מבקש, ומתחנן למשאבים נוספים, גם הגדלתי בהתמדה את המשאבים וכוח האדם לחקירת המצב בפלסטין. עשיתי זאת כדי לוודא שאוכל למלא את אחריותי וכדי שהמשרד יוכל למלא את אחריותו כמיטב יכולתנו. ובדצמבר של השנה שעברה, בפני עצרת המדינות החברות, הדגשתי שאחד מסדרי העדיפויות המרכזיים לשנה זו הוא תפילתי ותקוותי שאוכל לנסוע לישראל ולפלסטין. ועשיתי זאת משום שחקירת פלסטין תמיד הייתה, וממשיכה להיות, חקירה חשובה מאוד עבור בית הדין הפלילי הבינלאומי. זו חקירה שאי אפשר לשכוח והיא מתנהלת בצורה היעילה ביותרשאנחנו יכולים. ואני יכול לומר באופן חד-משמעי שבמהלך השנה האחרונה, אני, יחד עם הגברים והנשים שעובדים במשרד שלי, עסקנו באופן עקבי מאוד בחקירת המצב בפלסטין, ועשינו כל מאמץ אפשרי כדי להיכנס לישראל ולפלסטין.
אבל צפינו באימה בתמונות שהגיעו מישראל ב-7 באוקטובר. אני חושב שכל אחד מאיתנו שהוא הורה או שיש לו ילדים, כל אחד מאיתנו שיש לו משפחות, כל אחד מאיתנו שחי, כל אחד מאיתנו שיש לו אהבת אלוהים או אהבת אדם בליבו, לא יכול היה שלא להרגיש את ליבו מצטמרר למשמע העדויות השונות שהגיעו מכל כך הרבה אזרחים חפים מפשע בישראל שחייהם נקרעו לגזרים באותו יום גורלי. ואנחנו פשוט לא יכולים לחיות בעולם, אנחנו לא יכולים להשאיר לילדינו עולם שבו שריפות והוצאות להורג ואונס והרג יכולים להתרחש כאילו הם נורמליים, כאילו ניתן לסבול אותם, כאילו הם יכולים לקרות ללא השלכות. ילדים, גברים, נשים וזקנים לא יכולים להיתלש מבתיהם ולהילקח כבני ערובה, יהיו הסיבות אשר יהיו. וכאשר מעשים מסוג זה מתרחשים, הם אינם יכולים לעבור ללא חקירה והם אינם יכולים לעבור ללא עונש. משום שפשעים מסוג זה שכולנו צפינו בהם, שראינו ב-7 באוקטובר, הם הפרות חמורות, אם יוכחו, של המשפט הבינלאומי ההומניטארי.
אי אפשר לצפות בסרטונים של ישראלים חפים מפשע נרדפים בשבת בבוקר במסיבה ולא לעצור ולחשוב לרגע על השנאה והאכזריות שעמדו בבסיס ההתקפות האלה. מעשים אלה שראינו ב-7 באוקטובר אינם מעשים התואמים את האנושיות שלנו. אלה מעשים שדוחים כל אדם שמאמין באלוהים. אלה המעשים הכי לא-אסלאמיים ולא יתכן שייעשו בשם דת שמהות שמה הוא שלום.
כפי שציינתי חמישה ימים לאחר ההתקפות שהתרחשו ב-7 באוקטובר, יש לנו סמכות שיפוט ביחס לפשעים שבוצעו על ידי אזרחי מדינות חברות. לפיכך, סמכות שיפוט זו ממשיכה לחול על כל פשע באמנת רומא המבוצע על ידי אזרחים פלסטינים או אזרחיהן של כל מדינה חברה בשטח ישראל, אם יוכח הדבר. ואף שישראל אינה חברה בבית הדין הפלילי הבינלאומי, אני מוכן לעבוד עם מדינות חברות ועם מדינות שאינן חברות כאחד בחתירה לצדק. מטרתי העיקרית, ולמעשה היחידה, חייבת להיות השגת צדק עבור הקורבנות ולקיים את הצהרתי על פי אמנת רומא כתובע עצמאי, הבוחן ללא משוא פנים את הראיות ומחזק את זכויות כל בני האדם, בין אם הם פלסטינים בגדה המערבית או בעזה ובין אם הם יהודים בישראל.
מאז ה-7 באוקטובר אכן הגברתי את מאמציי להגיע למקומות שבהם בוצעו פשעים בישראל, לפגוש את המשפחות של המתאבלים, ושל אלה החיים בפחד, כאילו הזמן עמד מלכת ברגע כואב ביותר, מחכים ליקיריהם, מודאגים איפה נמצאים אותם בני ערובה שנלקחו, ומתפללים לשובם. וגם עשיתי כל מאמץ להיכנס לעזה, אבל זה לא התאפשר. בעזה רציתי לפגוש את אלה שסובלים כאב כה עצום, לשמוע את חוויותיהם ממקור ראשון, וחשוב מאוד, להבטיח להם, לתת להם התחייבות, שזכותם לצדק היא זכותם מלידה. יש להם צדק והם ראויים לצדק בדיוק ככל בריאה אחרת של אלוהים.
על זה אנחנו מדברים. זו הכוונה כשאנחנו אומרים שהצדק הוא עיוור. התנהגות מסוימת אסורה, וזכויות מסוימות חייבות הגנה. ולמרות שלא יכולתי להיכנס לרצועת עזה בנסיעה הזאת, עמדתי כמעט בפתח דלתה של עזה כשביקרתי הבוקר במעבר רפיח. ואי אפשר להכחיש שכל אדם בר-דעת יסכים שמעבר למעבר הזה – וחלפו בראשי התמונות האלה שאנחנו רואים בטלוויזיה ברחבי העולם – מעבר למעבר הזה יש פלסטינים חפים מפשע, ילדים חפים מפשע, ילדים וילדות שצריכים להיות בבית הספר, שצריכים לשחק בפארקים או לשחק כדורגל או לשחק עם החברים שלהם, ללמוד ולקוות לבנות עתיד טוב יותר, בתקווה לרפא את הטעויות של דור המנהיגים הזה ואת החסרונות שלנו. ובמקום זאת, הם סובלים סבל בלתי נתפס. ואת התמונות שאנו רואים אפשר לתאר רק כמחרידות ושוברות לב. פלסטינים שאינם רוצים לקחת חלק בסכסוך הזה נקלעים אל זירת הלחימה. ויותר מדי מתים, יותר מדי נפצעים. וזה מדאיג לראות גופות של ילדים קטנים, שיכולים היו להיות הילדים שלנו, נגררים, עטויי אבק, דוממים ושותקים – כגופות חסרות חיים – או פצועים ומדממים, מובהלים למתקנים רפואיים שאולי אין להם את האמצעים לתקן אותם ולתת להם הזדמנות לנשום את האוויר ולראות את השמש של מחר.
העובדה שאזרחים חפים מפשע לכודים תחת כובד משקלה של מלחמה שאין ביכולתם להימלט ממנה ושאינה באשמתם אינה מתקבלת על הדעת. עלינו לקחת צעד אחורה ולהסכים שזה לא מקובל שהם נקלעים למלחמה שלא הם יצרו ונמנעת מהם ההזדמנות לחיות ולחוות את החוויות שהיו לנו, ואת החוויות של בניית עולם טוב יותר. וכחברה, אנחנו פשוט לא יכולים לקבל, אני מאמין, שטבעה האכזרי של המלחמה הוא עובדה מוגמרת. אנחנו לא יכולים, בכוונה, להפנות את פנינו מהסבל הזה כי זה קשה לצפייה, כי זה גורם לצפייה לא נוחה. ובמיוחד, איננו יכולים להסב את פנינו מסבלם של החפים מפשע. ואסור לנו לשכוח, חובתנו היא לא להעלים עין מהעובדה שקיימים חוקים המסדירים את דיני הלחימה.
אין צ'ק פתוח. זה לא מקרה שאדם יכול בו לעשות מה שהוא רוצה כדי להשיג מטרה מסוימת. החוקים שיש לנו, אמנת רומא שאני פועל לפיה, דורשים שחיי חפים מפשע יהיו מוגנים במיוחד. ומה שהכי חשוב הוא שיישום החוק אינו תיאורטי. אנשים שמעו הבטחות מזה זמן רב. הם שמעו מספיק מילים למלא ספריות. לדעתי, ההגנות שמעניק החוק חלות באופן שווה ללא קשר לגזעו ודתו של אדם, ללאום שלו, למגדר שלו.
אין ילדים של אל נחות. אין ילדים של אל נחות. כשהקוראן הקדוש קובע שלהרוג חף מפשע יחיד זה כאילו הורגים את האנושות כולה, הוא לא מציין אם הוא מוסלמי או לא מוסלמי. במקום זאת, נאמר שלהרוג חף מפשע אחד פירושו להרוג את האנושות כולה, להציל חף מפשע אחד – לא חף מפשע מדת זו או דת אחרת, חף מפשע מלאום זה או מלאום אחר – אלא להציל חף מפשע אחד, פירושו להציל את האנושות כולה. וכולכם מכירים את הקוראן הקדוש ואתם יודעים שהפסוק הזה מזכיר במפורש שזה היה המסר שניתן לנביא משה, עליו השלום. אז זה מכנה משותף בלימוד האמונה היהודית והאמונה המוסלמית. אבל, למרבה הצער, לעתים קרובות מדי אנו משלמים מס שפתיים לכללים בסיסיים אלה, כללים אשר מהדהדים בחוק שנוצר אלפי שנים מאוחר יותר.
בהקשר זה, אני חייב לומר שלישראל יש חובות ברורות ביחס למלחמתה עם חמאס: לא רק חובות מוסריות, אלא חובות משפטיות, עליה לציית לדיני הלחימה. זה מופיע באמנת רומא. בשחור ולבן. זה מופיע באמנות ז'נבה. בשחור ולבן.
לישראל יש צבא מקצועי ומאומן היטב. יש להם, אני יודע, פרקליטים צבאיים ומערכת שנועדה להבטיח את עמידתם בהוראות המשפט הבינלאומי ההומניטארי. יש להם עורכי דין שמייעצים לגבי החלטות על מטרות, ולא יהיו להם אי-הבנות לגבי חובותיהם, או על כך שהם חייבים להיות מסוגלים לתת דין וחשבון על מעשיהם. יהיה עליהם להראות כי כל התקפה, כל התקפה הפוגעת באזרחים חפים מפשע או באובייקטים מוגנים, חייבת להתבצע בהתאם לדיני הלחימה ומנהגיה, בהתאם לדיני הסכסוך המזוין.
עליהם להוכיח את יישומם הראוי של עקרונות ההבחנה, הזהירות והמידתיות. ואני רוצה להיות ברור כדי שלא תהיה אי הבנה: ביחס לכל בית מגורים, ביחס לכל בית ספר, לכל בית חולים, לכל כנסייה, לכל מסגד – המקומות האלה מוגנים, אלא אם כן מעמדם המוגן אבד. ואני רוצה להבהיר באותה מידה של בהירות שהנטל להוכיח שמעמד ההגנה אבד מוטל על מי שיורה, על מי שמשגר את הטיל או את הרקטה המדוברת.
המשרד שלי בהחלט יבחן את כל המידע שאנחנו מקבלים בהקשר הזה כדי לוודא שהחוק הוא לא איזושהי תוספת אופציונלית שאפשר לבחור לקבל או להתכחש לו. הוא שם כדי לחייב אותנו יחד ולהרחיק אותנו משערי הגיהינום ואומללות נוספת. עיקרון זה חל באותה מידה גם על חמאס בכל הנוגע לירי רקטות לעבר ישראל, בין אם הן מכוונות לעבר אזרחים ובין אם בידיעה שאין להן את התחכום להימנע מפגיעה באזרחים. כפי שציינתי ימים ספורים לאחר אירועי ה-7 באוקטובר, משרדי מנהל חקירה מתמשכת עם סמכות שיפוט על פלסטין מאז 2014 ולגבי כל פשע המבוצע בשטחה של פלסטין על ידי צד כלשהו. וזה כולל סמכות שיפוט על האירועים העכשוויים בעזה וגם על המתרחש בגדה המערבית. אני גם מודאג מאוד מהזינוק, מהעלייה, במספר התקריות המדווחות של תקיפות מתנחלים ישראלים נגד אזרחים פלסטינים בגדה המערבית. אנו נחקור התקפות אלה וכל התקפות כאלה חייבות להיפסק באופן מיידי.
המסר שלי בזמן הזה הוא מסר עקבי שנתתי במקומות רבים בעולם. הוא נובע מאמות המידה המקובלות של חוקיות שעלינו לאכוף, והוא נובע מהעיקרון שצדק הוא זכותו המולדת של כל ילד, זכותו של כל אזרח. המסר הוא שכל אדם עם אצבע על הדק של רובה או השולט בטיל, נושא באחריות מסוימת. המשרד שלי יבדוק מקרוב אם האחריות הזו נשמרת או לא.
וביחס למדינות, אני קורא למדינות החברות באמנת רומא של בית הדין הפלילי הבינלאומי ולמדינות שאינן חברות לסייע באופן קולקטיבי בחיזוק היישום של אמנות ג'נבה ועקרונות המשפט הבינלאומי המנהגי וכן עקרונות אמנת רומא, לחלוק ראיות בנוגע לטענות או לפשעים כלשהם כדי שנוכל לחקור אותם כראוי ולהעמיד לדין בהתאם לצורך.
בעבר הפצתי בפלטפורמות שלנו, באתר בית הדין הפלילי הבינלאומי, בטוויטר, ובערוצים אחרים, בערבית, בעברית ובאנגלית, פורטל מאובטח שאנשים פרטיים, הצופים שלכם, אזרחים ברחבי העולם, יכולים לשלוח אליו מידע, שעשוי להיות רלוונטי או בעל ערך ראייתי לחקירה בפלסטין או בישראל. יש לבחון פשעים שבוצעו לכאורה בשני המקומות.
בנוסף, אני קורא לארגוני חברה אזרחית ברחבי העולם לעבוד איתנו, באופן מקצועי ואובייקטיבי. אני מבקש במיוחד מארגונים לא ממשלתיים לשלוח לנו כל ראיה שעומדת בבסיס הדוחות שלהם או ההודעות שלהם לתקשורת או הודעות אחרות שהם מוציאים. דוחות של ארגונים לא ממשלתיים כשלעצמם אינם, כמובן, ראיות, ואני לא יכול ולא אפעל מכוח שבועתי לתפקידי ללא ראיות אמינות שנוכל לאמת ואשר יכולות לעמוד בפני בית משפט.
אני גם רוצה להבהיר שמשרדי עוסק בניהול חקירות פליליות אמינות, רלוונטיות, מקצועיות ובלתי תלויות. ולכן אני לא נותן, לא נתתי, ולא אוציא הודעות או עדכונים שוטפים ברשתות החברתיות, או בכל מקום אחר לצורך העניין, לגבי התקדמות החקירות במצב כזה או אחר. אבל היעדר עדכון אין פירושו היעדר חקירות.
לקיחת בני ערובה מהווה הפרה חמורה של אמנות ג'נבה. זה מעשה המייצג עבירה ספציפית על פי אמנת רומא. ואני קורא לשחרור מיידי של כל בני הערובה שנלקחו מישראל ולהשבתם בשלום למשפחותיהם.
שמענו הרבה ממזכ"ל האו"ם, מראש המשרד לתיאום עניינים הומניטריים, מרטין גריפית'ס, ומארגון הבריאות העולמי על המצב ההומניטרי הקשה בעזה. פגיעה באספקת סיוע, כפי שנקבע באמנות ג'נבה, עלולה להוות פשע שבסמכות השיפוט של בית הדין. אני רוצה להדגיש בבירור לישראל שחייבים להיות מאמצים ניכרים, ללא דיחוי נוסף, כדי להבטיח שאזרחים יקבלו מזון בסיסי, תרופות, חומרי הרדמה, מורפיום. אנחנו שומעים דיווחים על ניתוחים שמתבצעים ללא התרופות הבסיסיות האלה, כאילו אנחנו בימי הביניים. אזרחים חייבים לקבל מזון ומים בסיסיים ואת האספקה הרפואית הנחוצה נואשות.
הבוקר ראיתי משאיות מלאות בסחורות, מלאות בסיוע הומניטרי, תקועות במקום שאף אחד לא צריך אותן, תקועות במצרים, תקועות ברפיח, הרחק מהפיות הרעבים או מהפצעים המדממים. אספקה זו חייבת להגיע לאזרחי עזה ללא דיחוי. ובאותו אופן, אני מדגיש לחמאס ולכל מי שיש לו שליטה בעזה, שכאשר, אינשאללה, סיוע כזה מגיע לעזה, חובה להבטיח שהסיוע יגיע לאוכלוסייה האזרחית, ולא ינוצל לרעה או יוסט ממנה.
אני חושב שהאנושיות המשותפת שלנו, האמונה שלנו, המסורות שלנו, מחייבות אותנו לזכור ולהביע תנחומים על אובדן של רבים כל כך. בישראל, אלה שנקברו, אלה שמחכים שיקיריהם יוחזרו, ושאותו לב, אותם יחסים משפחתיים ואותם קשרי דם, משפחה, וידידות, חלים בעזה על אותם פלסטינים הסובלים סבל כה עמוק – על הרבים שנקברים כעת ועל הרבים כל כך שעתידם כבר נגדע בסכסוך המכוער הזה.
זה טרגי באמת, בעוד אנחנו מביעים את תנחומינו, לשאול מה כאן קורה לארץ הקודש הזו, לישראל ופלסטין, שעצם אדמתה מזילה דמעות על דמם השפוך של כל כך הרבה חפים מפשע?
אסיים את דבריי במקום שבו התחלתי, באמת, שחובה עלינו לזכור את חומרת הרגע הזה, את חומרת המצב הזה. לעולם אסור לנו לחשוב שהמצב לא יכול להיות גרוע יותר. מה שאנחנו רואים היום ברחבי העולם הם מוקדי האלימות, בין אם זה באוקראינה או בסאהל, בין אם זה במה שקורה בדרפור, במצוקת בני הרוהינגה, במה שקורה באפגניסטן. אני חושב שזה באמת רגע שבו אנחנו חייבים להיאחז בחוק. חובתנו לעשות זאת. אנו מצווים לכך אם אנחנו אוהבים את הילדים שלנו עצמנו. אנחנו חייבים לפעול כי זה רגע כל כך מסוכן.
אני חושש שאם לא נצליח, באופן קולקטיבי, לשמוע את קריאת האנושיות שלנו, אם לא נקשיב לתוכחת הנשמה של ליבנו, להיות טובים יותר מכפי שאנו, להיות יותר צודקים מכפי שהיינו, להילחם על דברים שאינם מבוססים על דתם או שבטם או לאומיותם של אנשים, על עושרם או עוניים, אלא פשוט כי אנחנו רוצים לחיות בעולם שיש בו שוויון, כדי שלא ניפול לגמרי לתהום. אנחנו רוצים לחיות בעולם שבו יש צדק. אנחנו צריכים להשתפר ממה שאנחנו עושים עכשיו. כל כך הרבה בוכים, וכל כך הרבה שכואב להם. באופן קולקטיבי, החוק והשאיפה לצדק חיוניים כדי לצאת מהאומללות שאנו רואים סביבנו.
תודה רבה על זמנכם ועל שבאתם. תודה רבה.
למידע נוסף על חקירת משרד התובע בנוגע למצב בפלסטין, ראו כאן.
כדי להגיש ראיות פוטנציאליות למשרד, אנא בקרו בקישור OTP.